Woensdag 11 juni 2003.

Dwars door Michigan richting het westen.

Vandaag hebben we Canada weer verlaten en zijn we dwars door Michigan gereden. We zijn nu aangekomen vlak bij Ludington, vanwaar we morgen de Ferry nemen naar de andere kant van Lake Michigan. We hebben nu 4 van de grote meren kunnen aanschouwen: Lake Erie, Lake Ontario, Lake Huron en Lake Michigan. Men noemt het meren, maar als je er voor staat zie je de overkant dus absoluut niet.
De route van vandaag:



Totaal hebben we er nu bijna 2.800 mijl opzitten, we schatten dat dit ruim een derde van het aantal mijlen is. Vanmorgen zijn we eerst richting Toronto gegaan, bij Hamilton zijn we dus uiteindelijk niet naar het noorden gegaan zoals oorspronkelijk het plan was, maar zijn we richting de VS gegaan


Afslag bij Hamilton, rechts de stad
Het deel van Canada waar we gisteren en vandaag doorheen gegaan zijn is tamelijk vlak, gisteren zijn we de eerste kassen tegen gekomen (jawel Venlotype) en vele wijngaarden. Vandaag was het meer landbouw op uitgestrekte velden



Bij Port Huron zijn we over de tolbrug Amerika weer ingegaan, grote brug over een kanaal heen



De Amerikanen zijn een stuk minder makkelijk als hun Canadese collega's, alle auto's en vrachtwagens moeten stoppen en vertellen wat ze gaan doen. Het feit dat wij uit Florida kwamen en door Canada heen naar het westen van de VS gaan, kon de beste man eerst niet geloven, totdat we uitlegden dat we Niagara Falls bezocht hadden.


Grensoponthoud
De Interstate hadden we wel weer gezien, en we zijn daarom direct na Port Huron richting het noorden van Michigan gegaan, de higway 25 op. Prachtige weg met weinig verkeer, weinig of geen betonplaten dus ook aangenaam rijden.


Langs de kust van Lake Huron hebben we even een tussenstop gemaakt en een plaatje geschoten


Halverwege Michigan zijn we weer richting het westen gegaan, op een van de rechtste highways die we tot nu toe bereden hebben. Dit deel van Michigan is ook voornamelijk landbouw en veeteelt, waarbij opvalt dat de koeien dus nooit in het weiland komen, maar altijd in een soort overdekte stal staan.


De boerderijen hebben vaak de karakteristieke schuren erbij staan, maar veel ervan zijn in slechte staat. Bij het binnenrijden van de dorpen/stadjes wordt je vaak onthaalt op een zee aan "fastfood instellingen", het blijft een wonderlijk gezicht


Zoals ik boven al schreef, zijn we geeindigd vlak bij Ludington, in het dorpje Scottville. Volgens de kaart is dit tevens het meest noordelijke punt dat we bereiken op onze rondreis.