24 september 2005.
China reis zaterdag 24 september, Beijing omgeving.
Vandaag een bezoek aan een van de hoogtepunten van de reis: "De verboden Stad".
Daar ons hotel redelijk dicht bij het centrum van de stad ligt, duurde de busreis een kleine 15 minuten en werden we afgezet op het Tiananmen-plein, het plein van de "Hemelse Vrede". De meeste westerlingen kennen dit plein van de beelden uit 1988 toen een demonstrant voor de tanks bleef staan.
Mensen, mensen en nog eens mensen.
Wat je ziet als je hier aankomt is niet te beschrijven, er lopen (tien)duizenden mensen op dit plein, voor het mausoleum van Mao Zedong staan duizenden mensen in de rij om de kist met Mao erin te bezoeken, kortom een onvoorstelbare mensenmassa. Gelukkig is het plein bijzonder groot, zodat er ook nog wat ruimte overblijft om rond te lopen. Wel elkaar goed in de gaten houden, want voordat je het weet ben je elkaar kwijt.
In de rij voor Mao Zedong.
Veel bloemen en planten op het plein als aandacht trekker voor de Olympische spelen in 2008.
Aan de andere kant van het plein ligt de "verboden stad", tegenwoordig eeninmens groot museum. Boven de ingang van de stad prijkt reuzegroot het portret van Mao, welke elk jaar opgeknapt moet worden. Het is regelmatige bezoekers opgevallen dat Mao steeds vriendelijker begin te kijken.
Mao kijkt iederen kritisch toe.
De ingang van de verboden stad.
Op het plein staat voor de ingang van de verboden stad een wacht, de hele dag keurig stokstijf overeind. Hij komt alleen in beweging als er iets gebeurd wat niet is toegestaan zoals een demonstrant tegen de grond werken die een bord op steekt.
Hoe hou je het vol de hele dag.
Maria dus maar eventjes en dat vond ze al lang zat.
Allereerst wat uitleg en feiten over de "Verboden Stad".
De verboden stad (in Chinees: Gu Gong), gelegen in het centrum van Peking, was het keizerlijk paleis tijdens de Ming en Qing dynastieën. Nu is het bekend onder de naam keizerlijk museum en ligt het ten noorden van het Tiananmen-plein. De vorm is rechthoekig en het is het grootste complex van de wereld met een oppervlak van 74 hectaren.
.
.
De 9999 gebouwen zijn omgeven door een zes meter diepe geul en een 10 meter hoge muur. De muur heeft aan elke kant een ingang. Tegenover de Tiananmen poort in het noorden, ligt de poort van Devine Might (Shenwumen), welke uitzicht heeft op het Jingshanpark. De afstand tussen deze twee poorten is 960 meter, terwijl de afstand tussen de poorten in het oosten en westen 750 meter is.
Achteringang.
Op de vier hoeken van de afschermende muur, staan zeer unieke torens. De torens maken het mogelijk om uit te kijken op zowel het paleis als de buitenkant van de stad. De verboden stad is opgesplitst in twee gedeelten. In de zuidelijke sectie, of het 'buitenhof' beoefende de keizer zijn macht uit over de natie.
De noordelijke sectie of 'binnenhof' bewoonde de keizer met zijn familie. Tot 1924, toen de laatste keizer werd verdreven uit het 'binnenhof', hebben 14 keizers van de Ming dynastie en 10 keizers van de Qing dynastie hier geregeerd.
De bouw van het paleis begon in 1407, het vijfde jaar van de Yongle regering van de derde keizer in de Ming dynastie. De bouw duurde 14 jaar en was klaar in 1420. Er zouden een miljoen arbeiders, inclusief 100 kunstenaars, aan gewerkt hebben.
.
.
De stenen die nodig waren, kwamen van Fangshan, een buitenwijk van Peking. Om de vijftig meter zou een gat in de weg zijn gegraven dat ze vol lieten lopen met water, zodat in de winter, grootte blokken steen via het ijs konden worden getransporteerd naar de stad. Grote hoeveelheden hout en andere materialen werden gehaald uit allerlei provincies.
.
.
De bouw van de verboden stad toonde enorme vakbekwaamheid aan van de Chinese voorvaderen. De grote muur om de stad bijvoorbeeld is 8.6 meter breed aan de voet van de muur en loopt in een holle vorm uit tot 6.66 met breed aan de bovenkant. Deze vorm voorkomt dat de muur kon worden beklommen. De stenen zijn gemaakt van witte kalk en plakkerige rijst en het cement bestaat uit eiwitten met plakkerige rijst. Deze materialen maken de muur buitengewoon sterk.
Doordat geel de kleur van de koninklijke familie is, is het ook de dominante kleur van de verboden stad. De daken zijn gebouwd van geel geglazuurde dakpannen, decoraties in het paleis zijn geel van kleur, zelfs de bakstenen voor de grond zijn geel gemaakt door een bepaald proces. Er is één uitzondering. Wenyuange, de koninklijke bibliotheek heeft een zwart dak. Het idee daarachter was, dat de kleur zwart, water vertegenwoordigde en dat het vuur kon doven.
.
Nog wat feiten en weetjes van de verboden stad.
- Alle gebouwen zijn gemaakt van beschilderd hout. Om het risico van brand te verminderen staan op verschillende plaatsen enorme bronzen containers met water.
- Aan het einde van de 18e eeuw leefden er ongeveer 9000 mensen in de verboden stad, bestaande uit bewakers, bediendes, eunuchs, concubines, militairen en de Koninklijke familie.
- De binnenste heilige kamers waren verboden voor vrouwen met uitzondering van de keizerin op de avond voor haar trouwen.
-De traditie om de mannelijke bedienden te castreren bestond al 2000 jaar gelden. De Qing Dynastie begon met 9000 eunuchs, in 1908 waren er nog maar 1500 over. Hun testikels werden gemummificeerd en bewaard in een pot, zodat ze mee konden begraven wanneer ze overleden. Veel eunuchs werden wreed behandeld, of 'per ongeluk' geëxecuteerd. Corruptie, krachtsmetingen en persoonlijke vendetta's waren aan de orde van de dag.
- Keizers mochten meerdere vrouwen en concubines bezitten. (Qianlong had twee officiële vrouwen en 29 concubines). Concubines waren goed opgeleide vrouwen en werden geselecteerd uit de beste families.
's Avonds besliste de keizer welke concubine hem die nacht mocht komen bezoeken. Zij werd dan uitgekleed, gebaad en onthaard voordat ze naar de keizer werd gebracht. Het aantal keer dat de concubine werd gevraagd hing samen met haar sociale rang.
- Elke rang at van een gekleurd servies volgens een bepaalde code en dit was afhankelijk van de status. Alleen de keizer en keizerin mochten van gouden of felgeel porselein eten. Meer dan drieduizend stukken servies van goud of zilver werden opgeslagen in de keuken tijdens de Qing dynastie.
We zijn dus door deze indrukwekkende stad heengelopen, samen met nog duizenden chinezen.
Naar binnen toe.
Druk druk druk.
Uitleg is erg interssant en geeft een goed beeld hoe het vroeger was.
.
In de ganzenpas tussen de chinezen door.
Een zeer bijzonder bezoek, vooral als je de uitleg die de gids erbij vertelt probeert te plaatsen in hetgeen wat je ziet.
Even uitpuffen tussen de chinezen.
Onder de middag zijn we gaan eten in een restaurant wat beroemd is om zijn noodles, er worden zeer veel verschillende soorten gemaakt, welke we voor een deel tijdens de lunch kregen geserveerd. Bijzonder leuk is dat ze het maken van de noodles demonstreren, zodat je een beetje een idee krijgt hoe dit deegwaren gerecht gemaakt wordt. In feite lijkt het heel sterk op het maken van de diverse soorten pasta's in Italie.
Noodles maken.
<
br>
Noodles eten.
Na de lunch zijn we vertrokken richting de Tempel van de Hemel, ook dit is weer een reusachtig complex uit de tijd van de Keizers.
.
De Tempel van de Hemel staat in het midden van een park met een totale oppervlakte van 270 ha. Het complex is meerdere keren verwoest door storm en bliksem. De grens van het terrein bevat een symboliek die alleen de Chinezen kunnen bedenken.
.
De aarde (vierkant) beslaat het grootste deel van het terrein. De zuidelijke, oostelijke en westelijke grenzen zijn dan ook in de vorm van een vierkant. De noordelijke grens wijkt juist af en is een ronde grens. Rond symboliseert namelijk de hemel. Deze opstelling in het geheel staat weer voor het verhaal dat de keizer de aarde moet verlaten om de hemelkoepel te bereiken.
.
Het is een prachtig voorbeeld van religieuze bouwkunst uit de Ming-dynastie. In 1890 vonden voor het laatst restauratie werkzaamheden plaats en sinds 1949 is het complex voor het publiek geopend.
De ronde, 40 m hoge Qiniandian (Gebedshal voor goede oogsten) is gebouwd zonder dat er ook maar één spijker aan te pas is gekomen. Het drievoudige dak, gedekt met diepblauwe pannen die de kleur van de hemel symboliseren, wordt gedragen door houten pilaren. De grootste vier, die in het midden staan, symboliseren de vier seizoenen. De dubbele ring van 12 pilaren symboliseren de 12 maanden, maar ook de indeling van de chinese dag, 2x 12 uur.
Op een verhogingen in het complex is een cirkel gemaakt waarop je kunt gaan staan en een wens mag doen. Deze komt dan zeker uit. Het zal mij benieuwen!!
.
Jammer genoeg was de tempel niet toegankelijk vanwege restauratie werkzaamheden en hebben we deze alleen op afstand kunnen bekijken. Onderweg in het reusachtige park dat erom heenligt zijn we nog een grote groep enthousiast zingende chinezen tegengekomen, een fenomeen dat je vaker tegenkomt in parken.
.
's Avonds zijn we gaan eten in de tuin van het Xiheyaju restaurant, erg leuk en we hebben er daarom maar een zeer gezellige avond van gemaakt waarbij we een flinke aanslag hebben gepleegd op de wijnvoorraad van het restaurant.
Als afsluiter van de dag hadden we gedacht naar de naast het hotel gelegen discotheek te gaan, maar we zijn er niet langer als 3 minuten binnen geweest. De muziek (als je van muziek mag spreken, maar dat is persoonsgebonden) stond zo snoeihard dat je alleen met je vingers in je oren kon proberen zonder gehoorbeschadiging weer naar buiten te komen.
Terrasjes in de omgeving van het hotel waren er niet, dus zijn we maar in de bar van het hotel gedoken.