Donderdag 26 juni 2003.

Canyonlands Needles (zuidkant) en Natural Bridges National Monument

Vandaag zijn we dus weer verder naar het zuiden getrokken. Het weer is perfect, knalheldere blauwe luchten, temperaturen rond de 30 graden. Geen last meer van onweer e.d. de afgelopen dagen, alleen 1 dag in Moab met veel bewolking en wind.
Allereerst hebben we het zuidelijke deel van Canyonlands bezocht, genaamd Needles. De afstand vanaf de hoofdweg is erg lang, het duurt bijna een uur voordat je bij het visitors centre bent.


Onderweg kom je ook al een aantal mooie dan wel rare zaken tegen. Zo kunnen Amerikanen er ook wat van om de natuur te verknallen met hun reclame aandacht trekkerij.


Het gaat dus niet om een of ander gat in de rots, maar een souvenierswinkel net voorbij deze rots.
Enige kilometers verderop wordt je dan verrast door een geweldige mooi arch, zomaar langs de kant van de weg.


Wilsons Arch, ca. 15 mijl ten zuiden van Moab.
Na het verlaten van highway 191, is het nog ruim 32 mijl naar het visitors centre van Canyonlands, echter geen ramp, want de weg leidt langs zeer mooie plekken. Zo kom je op een bepaald moment langs een rots die ze Newspaper Rock noemen, de reden: vroegere bewoners van de canyons hebben een bericht achtergelaten op de rots, alleen kan niemand het ontcijferen.


Newspaper Rock, vol met onbekende tekens.
De weg vervolgt dan door relatief nauwe Canyons, daar waar we er gisteren bovenop keken, reden we er nu in. Prachtig oprijzende wanden vol kleurnuances.



Na 32 mijl dus eindelijk de ingang van het park bereikt, de canyons zijn op dit punt mijlen breed, waardoor je niet meer het gevoel hebt dan je in een canyon rijdt, maar op een vlakte met opreizende wanden in de verte.



De naam Needles komt van Canyon delen die zover zijn weggesleten dat er nog slechts smalle overeindstaande pilaren over zijn, soms in de meest vreemde vormen. De mooiste rechtopstaande pilaren zijn per auto niet te bereiken, hiervoor moet je ruim 5 mijl lopen (en weer terug), dat hebben we dus maar niet gedaan.


De opstaande pilaren in de verte

Dit soort pilaren in vele vormen en kleuren.

Canyon met de pilaren er omheen

Let op de uitstekende rotsen, net elfenbanken tegen een boomstam.
Meestal lopen we omhoog te kijken, maar ook vlak bij de grond is van alles te zien. De bodem is bedekt met wat ze Cryptobiotic Crust noemen, een gemeenschap van microorganismen die op woestijnbodem leven en er vooral voor zorgen dat erosie tegen gegaan wordt. Bij het binnengaan van elk park, wordt je met klem gevraagd niet van de paden af te wijken, want het staan op de Crust betekent een definitieve beschadiging ervan, wat jaren vergt om weer te herstellen.
Soms zie je er dus ook nog wat cactusachtigen tussen staan.



Terug op de hoofdweg 191 zijn we via Monticelli, Blanding en highway 95naar Natural Bridges National Monument gegaan. Een relatief klein park, maar het huisvest drie van Amerika's meest bekende natuurlijke rotsbruggen. Rotsbruggen ontstaan door het wegslijten van onderliggende lagen, veroorzaakt door rivieren. Arches daarintegen kunnen ontstaan door combinaties van water, wind en erosie.



Het is mogelijk om alle drie de bridges van dichtbij te bekijken, echter de eerste twee alleen via een zeer ferme afdaling, c.q. klim terug. We hebben het wederom makkelijk gehouden en zijn alleen afgedaald naar de derde. Vanwege de lichtval was het niet mogelijk om de tweede bridge goed te fotograferen, deze ontbreekt dus in het overzicht.


Probeer Sipapu Bridge te vinden........
Van bovenaf heb je een zeer spectaculair beeld op het inslijt patroon van de rivieren, door de huidige droogte loopt er op dit moment geen water door het park, maar volgens de infoborden gaat het erosieproces nog altijd verder.



De derde brug hebben we dus zeer goed kunnen zien, als je er eenmaal onderstaat is pas duidelijk hoe enorm groot en hoog de brug is. Onvoorstelbaar dat dit door een natuurlijk proces tot stand komt.


Owachomo Bridge
Na Natural Bridges N.M. zijn we richting Lake Powell gereden, echter niet de kortste weg, maar via Highway 276, zodat we uiteindelijk uitkwamen bij een plek die Halls genoemd wordt. Hier moeten we Lake Powell met een ferry oversteken maar helaas waren we net te laat, de laatste veerboot ging om 18.00 uur en we waren er om 18.10. Geen probleem verder, aan beide kanten zijn campgrounds, alleen moeten we nu morgenochtend rekening houden met de vertrektijd van de veerpont; deze gaat slechts 1x per twee uur.
De campground biedt uitzicht op het meer, en omdat er geen camphost is, hebben wij die plek maar ingepikt. Dus gewoon water en stroom, en een vloerkleed voor de deur........



Morgen gaan we eerst Capitol Reef National Park aandoen, en daarna zien we wel weer hoever we komen.