Zondag 29 juni 2003.

Zion National Park

De rit van vandaag ging van Bryce Canyon N.P. naar Zion N.P. een afstand van ca. 80 mijl. Zion N.P. is een zeer groot park, maar slechts een klein deel is direct per auto bereikbaar. Wij zijn gekomen via de Oostingang, deze kant wordt veel minder gebruikt als de Zuidingang, daar die kant verbinding heeft met de Interstate 15.
Na Zion N.P. bezichtigd te hebben, zijn we dezelfde weg weer teruggegaan om bij Mount Carmel Junction weer de highway 89 op te gaan richting het zuiden. Uiteindelijk zijn we gestopt bij Kanab, ca. 40 mijl bij Zion vandaan, en in de verre omtrek het enige stadje van betekenis.



Na het vertrek uit Bryce Canyon N.P. werden we de eerste 10 mijl nog regelmatig getracteerd op stukken landschap zoals heel Bryce Canyon eruit ziet. Al met al is de state 12 een bijzonder mooie weg om te rijden, vanaf het begin bij Torrey, tot aan het einde bij de highway 89.
Via de state 9 zijn we het park binnengereden, het landschap veranderd dan vrijwel direct enorm.



Van een vrij glooiend terrein met veel bomen en af en toe wat geerodeerde heuvels, in een vrij kaal landschap met prachtige vormen vanwege erosie en kleuren erin. Deze verandering komt zo onverwacht dat je geneigd bent om onmiddelijk de auto aan de kant te zetten en te gaan kijken. De weg is echter smal en bochtig, dus uitkijken.



De camper is 12 feet high, en in het stuk weg naar het werkelijke park zit een tunnel van 1.1 mijl met een hoogte van 11.3 feet aan de zijkant en 13.1 feet in het midden. De camper kan er dus niet doorheen op de normale manier, het verkeer aan de andere kant van de tunnel wordt tegengehouden totdat het te hoge voertuig er doorheen is. Het is je eigen verantwoording om goed in het midden te rijden, hier moet je bij het ingaan van de tunnel voor tekenen. Deze service is dus niet gratis, alle te hoge/te brede voertuigen betalen $10,- om maximaal 2x de tunnel door te mogen.
Gelukkig is er niet veel verkeer, waardoor verstoppingen bij de tunnelingangen wel meevallen.



Het te bezoeken deel van Zion N.P. ligt in een canyon van ongeveer 300 meter diep, de canyon is vrij smal, waardoor normaal verkeer nauwelijks mogelijk is. Men heeft er dan voor gekozen om geen verkeer toe te laten, alle bezoekers worden met shuttle bussen het park in en uit gereden. Op de mooie punten stopt de bus, en kan je eruit en erin wanneer je wilt. Deze service is bij de toegangsprijs inbegrepen, en werkt bijzonder goed. De maximale wachttijd is ca. 7 minuten, die je makkelijk doorkomt met rondkijken.



We wilden warm weer, nou we hebben het. Vandaag was het volgens de borden bij het visitors centre (die staan bij alle parken aan het begin, en bieden erg veel info over het park zelf) ca. 101 tot 106 gr. Fahrenheid, wat ongeveer 37-39 graden Celcius is.
Omdat je dus niet meer makkelijk bij de camper kunt komen, moet je dus wel alles meeslepen op de tocht het park in. De rugzak dus maar volgestopt met waterflesjes na de ervaring van gisteren in Bryce Canyon.
Zion N.P. heeft een keur aan wandeltochten, maar de meeste zijn te moeilijk voor Nederlanders, die een heuvel van 50 meter al een berg vinden. Een aantal looptochten gaan naar de rand van de canyon, ca. 300 meter hoger, over zeer stijle matig verharde paden. Dit leek ons dus geen goed plan, en daarom hebben we gekozen voor een looptocht over een wat vlakker deel over de bodem van de canyon.
Met de shuttlebus zijn we naar het eindpunt van de route gegaan, waar de Temple of Sinawava ligt, een rotsformatie die ze die naam hebben gegeven. Vanaf dit punt kan je ca. 2 mijl langs de Virgin River lopen, de rivier (beekje) die de canyon in miljoenen jaren heeft gevormd.





Onderweg kom je dan weer allerlei leuke beestjes tegen, dit keer lieten ze zich vrij makkelijk fotograferen, sommige gaan er zelfs voor staan.



Aan het einde van het geplaveide deel kan je door de rivier heen waden richting wat de Narrows wordt genoemd. Hier is de canyon slechts enkele meters breed en loopt de rivier er nog steeds doorheen, terwijl de rotswanden honderden meters boven je uit toornen.
Daar het dus zeer warm was tussen de rotswanden, was dit een aangename afkoeling waar velen gebruik van maakten


Hoezo massatoerisme???
Wij dus ook mee, maar het lopen valt niet altijd even makkelijk over een rivierbedding bezaaid met ronde rotsstenen. Goed opletten waar je de voeten zet, want voordat je het weet lig je languit. Nu is dat op zich bij deze temperaturen geen probleem, maar een rugzak met twee camera's erin houden we liever droog.



Je komt dus niet erg snel vooruit, open sandalen zijn niet helemaal het perfect schoeisel voor dit soort werk, maar het is wel lekker fris. Tussen de canyon wanden was het heerlijk koel en dus prima uit te houden.



Het werkelijk nauwste punt hebben we niet gehaald, na een uur door de rivier strompelen vonden we het welletjes en zijn we teruggekeerd naar het busstation, wat dus ook weer een uur terug was.
Daar hebben we ons eerst laten vervoeren naar Zion Lodge, waar we na alle inspanningen een flinke toeter ijs naar binnen hebben gewerkt.
Het was inmiddels rond 5 uur geworden, en de zon begon onder de rand van de canyon te komen. Het lukte me daar om onderstaande foto's te maken.





Al met al wederom een zeer mooie dag, Zion is weer een heel ander park als degene die we tot nu toe hebben gezien, wil je echt al het mooie van dit park zien, dan moet je zin hebben om grote en zware wandeltochten te maken. Het Shuttle systeem werkt goed, maar geeft je niet de gelegenheid om daar te staan wat je zelf echt mooi vindt. Dit moet je dus te voet doen.
Morgen gaan we richting de Noord Rim van de Grand Canyon, vanaf Kanab ca. 70 mijl.